U proteklih nekoliko mjeseci većina zapadnih političkih elita dala je bjanko ček Izraelu tokom njegovog napada na Gazu u kojem je ubijeno više od 20.000 ljudi. Mnogi se pitaju: zašto ovi lideri nisu osudili neosporne ratne zločine i kršenja međunarodnog prava koje Izrael čini protiv Palestinaca?
Postoji nekoliko objašnjenja za ovaj fenomen. Među uobičajenima je moć izraelskog lobija u Sjedinjenim Američkim Državama i na Zapadu, kao i kršćanski cionizam.
Iako ne poričem ova dva elementa, tvrdim da postoji još jedno objašnjenje koje nam daje još bolji uvid u nedvosmislenu podršku Zapada: ispunjavanje fantazije kroz Izrael. Drugim riječima, Izrael Palestincima radi ono što mnoge zapadne političke elite žele učiniti Arapima i muslimanima, ali često ne mogu.
Moć izraelskog lobija je dobro dokumentovana. Obim i domet lobija u američkim hodnicima moći toliko su jaki i duboki da često proizvode gotovo jednoglasnu podršku Izraelu.
U međuvremenu, kršćanski cionizam već je dugo dio zapadnog kršćanstva, posebno protestantizma. Za američke kršćanske cioniste, ideja oživljavanja Izraela usko je povezana s idejom očigledne sudbine i američke izuzetnosti. Obje zemlje se vide kao manifestacija Božije volje.
Baš kao što su Sjedinjene Američke Države osvojile veći dio sjevernoameričkog kontinenta, protjerale i istrijebile domoroce i naselile zemlju u ime civilizacije, Izraelci rade isto u Palestini.
S druge strane Atlantika, britanska podrška cionizmu pojavila se u 19. stoljeću, što je kulminiralo Balfourovom deklaracijom iz 1917. Vjerovanje u ispunjenje biblijskog proročanstva o povratku Krista (drugom dolasku) dodatno potkrepljuje ovu podršku. Iz tog razloga, većina cionista nisu Jevreji nego kršćani.
Relativna lakoća s kojom je većina zapadnih vlada prihvatila nasilje nad Palestincima direktno je povezana s normalizacijom nasilja nad Arapima i muslimanima nakon 11. septembra.
Prethodna dva elementa objašnjavaju anglo-američku i većinu političke podrške Zapada postojanju Izraela.
Ali podrška izraelskom nasilju protiv Palestinaca i nepoštivanju međunarodnog prava nalazi se negdje drugdje: Izrael kao posljednja evropska kolonijalna ispostava na Bliskom istoku. Kako je antikolonijalna borba okončavala evropski kolonijalni projekat nakon Drugog svjetskog rata, Izrael se pojavio kao nastavak tog sna – pretežno evropska nacija sa sjedištem u arapskom svijetu, sklona pokoravanju i eliminaciji domaćeg stanovništva.
Također je stvorio vojnu ispostavu koja može poslužiti kao vojna baza na Bliskom istoku. U ovom objašnjenju, nije Izrael taj koji nekako „kontroliše“ Zapad – što je antisemitska ideja, za početak – već su zapadne zemlje te koje koriste Izrael za svoje političke i strateške dobitke. Međunarodno pravo tada nije vrijedilo za kolonijalne sile, a ne primjenjuje se ni na Izrael sada.
Relativna lakoća s kojom je većina zapadnih vlada prihvatila nasilje nad Palestincima direktno je povezana s normalizacijom nasilja nad Arapima i muslimanima nakon 11. septembra.
Muslimani na Zapadu su pod jakim nadzorom i sekuritizacijom. Pojačana medijima i popularnom kulturom, ova situacija stvara atmosferu u kojoj upotreba nasilja nad njima često ne zahtijeva nikakvo opravdanje.
Prema Watson institutu za međunarodne i javne poslove Univerziteta Brown, više od 432.000 civila je poginulo u Iraku, Afganistanu, Jemenu, Siriji i Pakistanu kao direktna posljedica američkog angažmana u ratu protiv terorizma nakon 11. septembra.
Više od 3,5 miliona indirektnih smrtnih slučajeva civila u ovim zemljama i drugim ratnim područjima dogodilo se u periodu nakon 11. septembra. U Evropi, dio jednačine u prihvatanju izraelskih ratnih zločina ima veze s idejom iskupljenja nakon Holokausta. To je posebno vidljivo u Njemačkoj, koja je svoju proizraelsku poziciju dovela do neviđenih ekstrema. Vidjeli smo niz nečuvenih odgovora njemačkih zvaničnika, od odbrane izraelskih zločina do zahtjeva da imigranti osude Hamas i slože se sa stavovima njemačke vlade.
Prenoseći svoju historijsku krivicu u oružje, Njemačka je postala bitan dio proizraelske osovine na Zapadu, zajedno s SAD-om i Velikom Britanijom. Čak je i Jurgen Habermas, ugledni njemački filozof poznat po svom zagovaranju međunarodnog prava, potpisao izjavu koja je prije svega potvrdila podršku Izraelu i isključila mogućnost da Izrael čini genocid nad Palestincima.
Kroz izraelsko nasilje, Njemačka i druge evropske zemlje maštaju o vlastitim imigrantskim problemima. Nasilje nad Palestincima, dakle, služi interesima i zapadne elite i Izraela i ispunjava želju za osvetom, a istovremeno nudi iskupljenje za Holokaust.
U osvetničkoj fantaziji Quentina Tarantina “Inglorious Basterds”, jevrejski osvetnici u kinu izvode masakr nad nacističkim vodstvom, uključujući Hitlera i Goebbelsa. U majstorskom kontračinjeničnom potezu, Tarantino dozvoljava Jevrejima da se prepuste činu osvete protiv nacista i dopušta Evropljanima da istjeraju zlobnu nacističku prošlost.
Izraelsko rukovodstvo je više puta opisivalo Hamas i Palestince kao naciste. Komentarišući film, rabin Irwin Kula upozorava na etičku zamku u koju se može upasti sanjajući o osveti. Ipak, dodaje da “(ima) još mnogo bijesa i ljutnje koji nisu izašli na površinu”.
Kula upozorava: "Možda možemo početi liječiti i shvatiti da se nevinost patnje nikada ne može iskupiti primjenom moći." Ali Izrael je odlučio da iskoristi svoju superiornu vojnu moć nad Palestincima, uvijek iznova, usred bijela dana i uz punu podršku većine zapadnih političkih elita.
Djelujući prema svom osvetničkom instinktu, Izrael nad Palestincima istresa nagomilanu traumu stoljetne diskriminacije pod evropskim antisemitizmom, koja je kulminirala Holokaustom. A, bodreći ga, zapadne političke elite djeluju u skladu sa svojim fantazijama o nasilju nad Arapima i muslimanima – možda tražeći dodatnu osvetu za napade 11. septembra i terorističke napade koji su uslijedili na Zapadu.
Sve to vrijeme Palestinci, koji nemaju nikakve veze s evropskim antisemitizmom kao ni terorističkim napadima 11. septembra, užasno pate zbog ispunjenja ovih nasilnih fantazija pretvorenih u stvarnost.
*Mišljenja izražena u ovom članku su autorova i ne odražavaju nužno uređivačku politiku TRT Balkan.
