U svakoj krizi neka imena se više čuju, dok se druga zaborave u magli rata. Trenutna situacija u Palestini nakon 7. oktobra 2023. nije bila izuzetak od ovog neizrečenog pravila.
Abu Obeida i Mohammed Deif mogu se ubrojati u uzorne ličnosti koje su stekle popularnost u lokalnoj, regionalnoj i međunarodnoj javnosti.
Ovo, međutim, nije iznenađenje, s obzirom na to da je prvi glasnogovornik brigada Qassam, naoružanog krila Hamasa, a drugi je šef iste grupe.
Pretpostavljam da većina ljudi koji su pratili događaje nakon 7. oktobra nikada nisu čuli za ime Ayman Nawfal. Bio je viši komandant brigada Qassam i komandant centralne regije Gaze.
Nawfalova smrt i ono što je uslijedilo ispričat će nam drugačiju priču od toga kako mainstream mediji prikazuju rat, posebno narativ koji Izrael želi da proda međunarodnom javnom mnijenju da je ono što se dešava u Gazi rat između Izraela i Hamasa.
Nawfal je proglašen mrtvim 17. oktobra, 10. dana rata, a za njega nisu samo brigade Qassam nego i brigade šehida Abu Ali Mustafe, oružano krilo marksističko-lenjinističke organizacije – Narodnog fronta za oslobođenje Palestine (PFLP) – objavile su poruku saučešća.
Ovo bi moglo biti iznenađenje za neke od onih koji prate dešavanja u Palestini. Kako to da marksističko-lenjinistička grupa prihvata mrtve članove islamističke grupe kao svoje? Odgovor na ovo pitanje leži u dinamici političkog života pod opsadom u Gazi od 2006. godine i situaciji koja je primorala različite frakcije da se ujedine pod kišobranom kako bi razbile blokadu.
Ne bi bilo pretjerano reći da su Palestinci u posljednjih 75 godina isprobali svaki oblik otpora protiv izraelske okupacije kroz mirne proteste i mirovne pregovore ili djecu koja su bacala kamenje na tenkove.
Izraelsko povlačenje iz Gaze 2005. godine, palestinski parlamentarni izbori 2006. (kada je Hamas osvojio najviše mjesta) i potpuna izraelska zračna, morska i kopnena blokada Gaze u narednoj godini podijelili su palestinsku politiku ne samo ideološki već i fizički između okupirane Zapadne obale i Gaze.
Unatoč brojnim pokušajima i vojnim upadima Izraela da “iskorijeni Hamas” u posljednjih 17 godina, taj cilj nikada nije postignut.
Naprotiv, iako je Hamas pobijedio na izborima 2006. u Gazi, to nije bila jedina politička grupa koja je djelovala i bila aktivna u regiji. Islamističke grupe, kao što su Palestinski islamski džihad i njegovo vojno krilo, brigade Quds, do "radikalnih ljevičarskih" pokreta koji su bili na vrhuncu još 1970-ih, kao što je PFLP ili Demokratski front za oslobođenje Palestine (DFLP), bile su aktivne u Gazi.
Još od izraelske blokade, bilo je pokušaja da se ujedine različite oružane frakcije s primarnim ciljem okončanja opsade.
U raznim prilikama od 2006. palestinske grupe su poduzele zajedničke operacije sa savezom Qassam i Quds, kao najranije takve vrste.
Slično, 2011. godine, naprimjer, naoružana krila PFLP-a i DFLP-a koja djeluju u Gazi koordinirala su na bojnom polju tokom napada na izraelske ciljeve.
Nakon rata 2014. godine, predstavnici pet različitih grupa mogli su zajedno sjediti u emisiji iz Gaze i naglasiti strateški značaj uspostavljanja ujedinjenog fronta za razbijanje opsade i borbu protiv Izraela.
Zanimljivo je da, nasuprot narativu koji je uspostavljen da se čita palestinski otpor na osnovu njihove ideologije, sve četiri spomenute grupe imaju svoju historiju odvajanja jedna od druge.
Palestinski islamski džihad je osnovan nakon odvajanja unutar vodstva islamskog pokreta u Palestini, koji je kasnije postao Hamas, dok je DFLP formiran kao izdanak PFLP kasnih 1960-ih.
Dana 30. marta 2018. Gaza se suočila s novom političkom stvarnošću, s mnogo ljudi iz različitih političkih sredina koji su se okupili kako bi pokazali da je nenasilna politika moguća.
Hiljade Palestinaca mirno je marširalo do ograda u "Velikom maršu povratka", protestujući zbog zračne, morske i kopnene blokade Gaze i zahtijevajući osnovna ljudska prava.
Ipak, ponovo su se suočili s brutalnošću izraelske okupacije, gde su vojnici neselektivno gađali civile.
Budući da je "Veliki marš povratka" bio pokret koji nije bio politički orijentisan ili kontrolisan od bilo koje grupe, oružanim frakcijama nije preostalo ništa drugo nego da odgovore na poziv javnosti Gaze na jedinstvo.
Ovo je postalo stvarnost kada se 12 različitih grupa ujedinilo pod krovnom organizacijom s nazivom "Zajednička soba palestinskih frakcija otpora" u maju iste godine. Zajedno su organizovali četiri vojne vježbe; posljednja je održana u septembru 2023. godine, nekoliko sedmica prije 7. oktobra.
Izraelski trenutak “rata protiv terorizma”
Uprkos dokazima o jedinstvu palestinskog otpora protiv izraelske okupacije, narativ Izraela nakon 7. oktobra je nešto što je svijetu poznato iz duge decenije "rata protiv terorizma".
Sjedinjene Države su ovu frazu poklonile međunarodnoj zajednici nakon 11. septembra i postavile previsoko ljestvicu podvlačeći: „Ili ste s nama, ili ste s teroristima koji ciljaju na naš način života i demokratiju".
Kao da Izrael štiti civilizacijske kodove Evrope pokretanjem genocida u Gazi. Koraci masovnih ubistava nakon 7. oktobra bili su evidentni u prvim danima nakon što su počinjeni zločini Izraela i ličili su na sebe u obliku glasnogovornika izraelskog premijera u arapskom svijetu, Ofira Gendelmana, povezujući Hamas s teroristima Daesha.
Ovo izjednačenje je bio znak dva primarna cilja i trebalo je da bude rano upozorenje za ono što će doći.
Prvo, krajnji cilj Izraela iz Gaze bio je poput onoga što se dogodilo u Raqqi u Siriji i Mosulu u Iraku, koje je Daesh držao kao svoje provincije. Borbe su se odvijale od zgrade do zgrade sve dok posljednji članovi Daesha nisu bili sigurni da napuste gradove, bilo mrtvi ili zatočeni u kampovima za interno raseljena lica.
Drugo, Izrael nije želio da izgubi šansu da postigne svoj cilj „Palestina bez Palestinaca“.
To je razlog zašto je narativ ciljao svoje zapadne saveznike, posebno Evropljane, gdje je najviše povrijedio i pribjegao karti Daesha.
Izrael je od prvog dana bio siguran da će dobiti podršku SAD-a, ali je morao da se pobrine da evropske države i javnost budu na istoj strani s genocidnim namjerama Izraela.
Na kraju krajeva, evropski gradovi su bili žrtve terorističkih napada Daesha više nego što su se Amerikanci i Izrael morali projektovati kao da vode bitku ne samo za sebe, već i za Zapad.
