Jedan od najstrašnijih zločina iz ratova u bivšoj Jugoslaviji desio se na današnji dan u kući Adema Omeragića u Višegradu, gdje su pripadnici paravojne formacije Osvetnici, na čelu s Milanom i Sredojem Lukićem, zaključali više od 60 civila bošnjačke nacionalnosti, pretežno žena, djece i staraca, a potom zapalili kuću.
U kuću su ubacili granatu, te pucali na one koji su se pokušali spasiti bijegom kroz prozor. Većina žrtava je bila iz sela Koritnik gdje su po njih došli Lukić i Mitar Vasiljević i naredili im da uđu u autobuse, koji su navodno trebali ići za slobodnu teritoriju – Kladanj. Najmlađa žrtva je imala svega dva dana.
Ovaj zločin, zajedno s onim koji se desio samo 13 dana kasnije, također u Višegradu, kada je gotovo na identičan način, u kući Mehe Aljića u naselju Bikavac, živo spaljeno oko 70 civila među kojima i dijete od godinu dana, predstavlja neke od najstrašnijih ratnih zločina koji su se desili tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu, ali i zločina koji su se dogodili na kraju 20. stoljeća.
Prije nego što su spaljene, žrtve su zlostavljane i opljačkane, a određeni broj žena su silovali Milan Lukić i njegovi pomagači.
Tokom suđenja Milanu Lukiću u Hagu, ovi su zločini okarakterisani kao primjeri nehumanosti u dugoj i tužnoj historiji čovjekove nehumanosti prema drugom čovjeku. U obrazloženju presude naglašeno je da se ovi užasni događaji “izdvajaju po izopačenosti napada vatrom, očiglednoj proračunatosti i čistoj bezobzirnosti i surovosti”, te “po stepenu boli i patnje koja je nanesena žrtvama dok su žive gorjele”.
Za zločine u Višegradu pravosnažnom presudom Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju osuđeni su Milan Lukić na doživotnu robiju, Sredoje Lukić na 27 godina zatvora i MItar Vasiljević na 15 godina zatvora. Ukupno je za zločine u Višegradu presuđeno 18 zločinaca na 241 godinu zatvorske kazne i jednu doživotnu robiju.
