Fatih Baskurt je već bio svedok nebrojenih tela u svojih 11 godina iskustva kao vozač mrtvačkih kola u opštini Manisa na zapadu Turkiye. Viđao je i bol i tugu onih koji su izgubili svoje najmilije.
Ali ništa nije moglo pripremiti ovog 35-godišnjaka za ogroman broj smrtnih slučajeva i traumu koja je usledila nakon dva zemljotresa koja su se dogodila 6. februara, razarajući 11 provincija u južnoj Turkiye.
Baskurt je zanemeo od tragedije – obim razaranja i broj mrtvih postali su preteški za njega.
Antakija, centralni i najnaseljeniji okrug Hataja, jedno je od najteže pogođenih područja u dvostrukim zemljotresima, u kojima je poginulo više od 47.000 ljudi u Turkiye i Siriji.
Jedan od najviše izveštavanih incidenata uključivao je urušavanje luksuznog kompleksa Ronesans Rezidans, u kojem je na desetine ljudi izgubilo život.
Baskurt je bio na mestu događaja ubrzo nakon što su započeli radovi na spašavanju i lečenju.
“Tela četvoročlane porodice su izvučena (iz ruševina). Svi su se grlili. (Mamina) kosa se zapetljala u njenoj deci…”, kaže Baskurt za TRT World dok se priseća srceparajuće scene. “To je bilo veoma bolno gledati.”
Među prvima koji su stigli u okrug, Baskurt predvodi tim vozača zaduženih za šest kola pomoći. “Do sada smo prevezli oko 400 tela”, kaže on.
Antakija sada liči na bombardovanu ratnu zonu, sa otvorenim kraterima i gomilama otpada na mestu stambenih zgrada kojih je nekada grad bio pun.
Na drugim mestima, razbijeni prozori praznih, teško oštećenih stanova daju pogled na svet zamrznut u vremenu: prevrnuti braon kauč, slomljeni luster, porodični portret na zidu, dečija kolica u nečemu što je sigurno bio dnevni boravak na 5. spratu, ravne, pocepane zavese koje vijore na vetru.
Prazne mnogobrojne ulice zjape kao nemi gledaoci u nekadašnjem užurbanom gradu – većina ljudi je otišla, ostavljajući iza sebe sablasne, skeletne zgrade.
„Spasilački i humanitarni radnici postavili su kampove, urede i štandove s čajem duž glavnih puteva. Preko puta ceste je parkiran mobilni toalet“, rekao je Baskurt za TRT World.
Priznaje da oseća poniznost kad god stigne na određeno mesto da pokupi još jedno telo dok članovi porodice podižu ruke prema nebu i govore: „Neko je tu da preuzme naše mrtve“.
Tela se predaju rođacima tek nakon što policija napravi fotografije i obdukcije. Tužilaštvo vodi evidenciju o otiscima prstiju i DNK uzorcima.
“Rođaci moraju da daju neku vrstu dokaza da bi utvrdili mrtve. Neko ukaže na tetovažu na ruci ili identificira minđušu ili komad odeće”, kaže Baskurt.
Ono što ga najviše boli su trenuci kada mora da prevozi tela koja nisu tražena. “Ponekad sam jedini pored imama i još jednog vozača koji nudi posljednje obrede. To je veoma tužno.”
Radi obdukcije, poslednjeg obreda i ukopa ubijenih, Baskurt i drugi vozači odvoze tela na novoizgrađeno groblje u naselju Narlica, sa puta Rejhanli-Antakija.
Više od 4.000 ljudi sahranjeno je u Narlici, prema vlastima pokrajine Denizli, koje nadziru sahrane i formalnosti nakon sahrane.
Groblje je samo po sebi skroman prizor, sa stotinama drvenih dasaka – svaka za označavanje jednog groba – ispruženih širom zemlje.
Ali Baskurt nema vremena za razmišljanje o takvim detaljima. Niti traži bilo kakvu zahvalnost za ono što je radio. “Samo radim svoj posao i pokušavam pomoći ljudima”, dodaje.
